Parafia Podwyższenia
Krzyża Świętego
w Przegędzy

Serwis Katowicka1925.pl jest dziełem pracowników „Gościa Niedzielnego”. Znajduje się w nim blisko 40 tekstów, z których tylko jeden powstał poza redakcją. – Stworzyliśmy koncepcję serwisu, nasze było jego wykonanie, począwszy od opracowania strony graficznej, poprzez pracę informatyków, kwerendy archiwalne oraz przygotowanie tekstów. Serwis będzie uzupełniany przez opis i dokumentację bieżących wydarzeń tak, aby w jednym miejscu zebrać wszystkie najważniejsze inicjatywy podjęte dla uczczenia tego niezwykłego Jubileuszu – czytamy na stronie gosc.pl. Serwis nie jest encyklopedią. W przestrzeni internetowej istnieje wystarczająca liczba stron www na temat historii archidiecezji katowickiej i nie trzeba było ich dublować. Jest to subiektywny, czasem niewolny od emocji, wybór najważniejszych postaci oraz wydarzeń, które w sposób wyjątkowy odcisnęły się na życiu Kościoła na Górnym Śląsku na przestrzeni ostatnich 100 lat. W serwisie przedstawiono biskupów katowickich, świętych, błogosławionych i kandydatów na ołtarze, a także kalendarium, odnotowujące wydarzenia w stuletniej historii Kościoła katowickiego oraz wybrane świątynie i osoby. W przypadku ostatnich dwóch kategorii punktem odniesienia nie był obecny kształt archidiecezji. Uwzględniono także postacie oraz świątynie z terenów, które do archidiecezji katowickiej dzisiaj nie należą. Dotyczy to przede wszystkim terenów Śląska Cieszyńskiego oraz ziemi tarnogórskiej. Przez dziesięciolecia obecności w strukturach diecezji katowickiej te ziemie były jej integralną częścią i  stanowiły o bogactwie śląskiego katolicyzmu. – Nie mamy monografii żadnego z katowickich biskupów ani całościowego opracowania historii i specyfiki śląskiego duszpasterstwa. Odłogiem leżą prace nad kondycją śląskiego laikatu. Nasz serwis jest tylko drobnym przyczynkiem do popularyzacji wiedzy na ten temat – piszą redaktorzy.

Emerytowany metropolita katowicki odprawił Mszę św. z okazji wspomnienia św. Barbary, patronki górników i archidiecezji katowickiej. Eucharystia sprawowana była w kościele parafialnym pw. św. Marii Magdaleny w Rudzie Śląskiej-Bielszowicach, nieopodal KWK „Ruda Ruch Bielszowice”, która we wrześniu obchodziła 120-lecie istnienia. Na modlitwie zgromadzili się górnicy w galowych mundurach i ich rodziny oraz emerytowani pracownicy kopalni. Modlono się także za zmarłych górników, szczególnie tych, którzy polegli na posterunku pracy. W homilii abp Wiktor nawiązał do listu papieża Franciszka z okazji 100-lecia naszej archidiecezji. - „Dziękuję wraz z Wami Opatrzności Bożej za ludzi i dzieła wyrosłe na tej ziemi, tak bogatej wieloraką różnorodnością, a zarazem zroszoną krwią tak licznych męczenników” - można przypuszczać, że papież miał na myśli również ofiary górniczej pracy - skomentował papieskie przesłanie arcybiskup. Hierarcha przypomniał także poświęcenie emerytowanych górników podczas niedawnej powodzi na Dolnym Śląsku i Opolszczyźnie, nazywając ich wprost świadkami nadziei. - Czyż świadkami nadziei nie są emerytowani górnicy z kilku kopalń, w sumie dwunastu, którzy skrzyknęli się w parafii Rybniku-Popielowie i przez dwa tygodnie codziennie docierali do Lewina Brzeskiego, aby kobiecie z trojgiem dzieci wyremontować mieszkanie zniszczone przez powódź? Jednym z nich był ratownik pracujący w kopalni Marcel w Radlinie i w Centralnej Stacji Ratownictwa, który solidarnie ratował zagrożonych górników, a teraz z kolegami ratował ofiary powodzi, którzy nie potrafią sobie pomóc, bo potrzeba rąk do pracy i fachowców. I takimi okazali się emerytowani górnicy - mówił abp Wiktor. Arcybiskup Skworc przypomniał zebranym, że nadzieja jest stale obecna w życiu górników. Zauważył także, że jest ona elementem, który pozwala na życie i funkcjonowanie w ciężkich warunkach kopalnianych. - Nadzieja jest w was, czasem nie w pełni uświadomiona, czasem przysypana przyzwyczajeniem i rutyną. Bez fundamentu nadziei nie moglibyście żyć i pracować. Bez nadziei na szczęśliwy powrót nie wybieralibyście się codziennie pod ziemię, poniżej tysiąca metrów, aby wydobywać węgiel; zjeżdżacie tam i docieracie kilometrami chodników aż do ściany z przekonaniem, że węgiel jest potrzebny i wydobyty dotrze tam gdzie będzie zamieniony w światło i ciepło, a wy wrócicie szczęśliwi do swoich bliskich, żon i dzieci - powiedział arcybiskup i dodał: - Nadzieja jest w was, w każdym z was! tn / katowice.gosc.pl

Siostry i Bracia pracujący w przemyśle wydobywczym i okołowydobywczym. W dniu świętej Barbary, kiedy przeżywacie swoje doroczne święto, pozdrawiam Was tradycyjnym śląskim: „Szczęść Boże”. Te słowa przypominają o tym, że całe życie chcemy odnosić do Boga, o Którym psalmista mówi: „To On mój los zabezpiecza” (Ps 16,5). Pozdrawiając się w ten sposób, wyrażamy przekonanie, że nie jesteśmy w stanie sami sobie zapewnić szczęścia. Szukamy jego źródła wśród ciemności i trudów życia, wołając razem z psalmistą: „Wznieś ponad nami, o Panie, światłość Twojego oblicza” (Ps. 4,7). Opierając swoje życie na Bogu, jesteśmy otwarci na szczęście, obiecane przez Jezusa w programie ośmiu błogosławieństw. Zahartowani przez surową codzienność, często siejąc wśród łez i cierni, pozostajemy ludźmi nadziei. Św. Papież Jan Paweł II podczas spotkania z mieszkańcami Śląska i Zagłębia na Jasnej Górze w 1979 roku przestrzegał przed pułapką sytej doczesności. „Nie dajcie się uwieść pokusie, że człowiek może odnaleźć siebie, wyrazić siebie, odrzucając Boga, wykreślając modlitwę ze swego życia, pozostając przy samej tylko pracy w złudnej nadziei, że same jej wytwory bez reszty nasycą wszystkie potrzeby ludzkiego serca. Nie samym bowiem chlebem żyje człowiek” ‒ mówił. Barbórkowy czas jest okazją do przypominania sobie o wartości pracy, zwłaszcza tu, na Górnym Śląsku, który przez ostatnie lata przechodzi ogromne przemiany. Pracę pojmujemy nie tylko jako proces polegający na wytwarzaniu określonych dóbr. Ma ona „dopomagać człowiekowi do tego, aby stawał się lepszym, duchowo dojrzalszym, bardziej odpowiedzialnym, aby mógł spełnić swoje ludzkie powołanie na tej ziemi, zarówno sam, jako niepowtarzalna osoba, jak też we wspólnocie z drugimi, a nade wszystko w tej podstawowej ludzkiej wspólnocie, jaką jest rodzina” (Jan Paweł II, Homilia w czasie Mszy św. odprawionej pod Szczytem Jasnej Góry dla pielgrzymów z Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego, Częstochowa, 6 czerwca 1979 r.). Niech podczas uroczystych mszy św. barbórkowych nie zabraknie dziękczynienia za kolejny rok pracy w górnictwie i w branży okołogórniczej, za szczęśliwe zjazdy i wyjazdy. Ogarniam ufną modlitwą rodziny, które straciły swoich mężów, ojców i synów w wypadkach na kopalniach. Tragicznie i przedwcześnie zmarłych górników powierzam miłosierdziu Bożemu. Wszystkich zaś podejmujących codzienny trud pracy w górnictwie polecam wstawiennictwu Matki Bożej Piekarskiej i św. Barbary. Z serca wszystkim błogosławię Abp Adrian Galbas SAC Wersja PDF

Pogrzeb wybitnego śląskiego artysty odbędzie się w czwartek 5 grudnia o godz. 13.00 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Mszy św. przewodniczyć będzie abp senior Wiktor Skworc. Zygmunt Brachmański urodził się w Rydułtowach w 1936 roku. Ukończył Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni profesora Jerzego Bandury. Po uzyskaniu dyplomu w 1959 r. zamieszkał w Katowicach. Pierwsze prace wykonywał w drewnie, następnie zaczął stosować kamień, gips oraz brąz. Jest autorem ponad 2 tys. rzeźb i pomników oraz kilkuset medali. Artysta ma na swoim koncie wiele prac związanych z tematyką religijną. Zaprojektował wystrój ponad 50 kościołów w całej Polsce, jego prace znajdują się w  wielu kościołach archidiecezji katowickiej. Jest też autorem koncepcji wielu statuetek i nagród, m.in. Złotej Maski, Śląskiego Wawrzynu Literackiego, Lauru Konrada, a także Lux ex Silesia. Do najbardziej charakterystycznych prac Z. Brachmańskiego należą pomniki: Harcerzy Września 1939 w Katowicach, Wojciecha Korfantego na pl. Sejmu Śląskiego, św. Jana Pawła II w Rybniku oraz Piekarach Śląskich, a także obelisk Orłów Śląskich na rogu ulic Jagiellońskiej i Lompy w Katowicach. W 1993 r. otrzymał Nagrodę im. Karola Miarki za całokształt twórczości, a w listopadzie 2023 r. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaczyło go złotym medalem "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis", najwyższym wyróżnieniem, jakie może otrzymać artysta w Polsce. W grudniu 2023 r., za oddaną pracę na rzecz wspólnoty Kościoła, otrzymał medal "Pro Ecclesia et Pontifice", a w 2024 roku nagrodę "Lux ex Silesia".

W związku z przeżywanym Rokiem Jubileuszowym 100-lecia archidiecezji katowickiej Penitencjaria Apostolska otworzyła możliwość uzyskania odpustu zupełnego związanego z nawiedzeniem katedry Chrystusa Króla w Katowicach.  Aby uzyskać odpust należy spełnić zwykłe warunki, do których należą: sakramentalna spowiedź, Komunia święta i modlitwa w intencjach Papieża. Odpust związany jest z udziałem w obrzędach jubileuszowych w katedrze lub modlitwą w kościele katedralnym. Penitencjaria zaleca modlitwę następujących intencjach: wierność narodu polskiego chrześcijańskiemu powołaniu, powołania kapłańskie i zakonne oraz obrona instytucji ludzkiej rodziny. Szczegółowe zalecenia obejmują odmówienie modlitwy Ojcze nasz i Wierzę w Boga, a także wezwania wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny (np. Zdrowaś Maryjo).

W dniu wspomnienia bł. ks. Jana Machy obchodzono 100-lecie istnienia Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego. – Wdzięczni Bogu za łaskę powołania myślimy o pokoleniach uformowanych i wykształconych w tych murach kapłanów, którzy z oddaniem służyli i służą Kościołowi zarówno lokalnemu, w Katowicach, jak i powszechnemu – mówił witając gości ks. dr Krzysztof Matuszewski. Rektor śląskiego seminarium przywołał wspomnienia absolwentów zawarte w wydanej przed laty monografii. Zwrócił uwagę na kilkukrotne pojawienie się sformułowania „dynamiczna wspólnota drogi”. – Wiemy, że seminarium to nie tylko budynek i nie przede wszystkim budynek. Seminarium to społeczność, wspólnota będąca w drodze, czyli zmieniająca się i w pewnym sensie przejściowa – mówił. Konferencję pt. „Śląskie Seminarium Duchowne 1924–2024” wygłosił ks. prof. Jerzy Myszor. Przypomniał o początkach śląskiego seminarium. Tuż po plebiscycie, pod koniec kwietnia 1921 roku, kilku śląskich kleryków opuściło Wrocław i przybyło nie do Katowic, lecz do Krakowa. Wybór Krakowa wynikał z obecności w tym mieście Wydziału Teologicznego, co wpłynęło także na późniejszą decyzję o wybudowaniu budynku seminarium w stolicy Małopolski. Ks. Myszor przywołał także trudne momenty w historii seminarium, które pozostawiły rany w mentalności kolejnych pokoleń. Jednym z nich było zlikwidowanie Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1954 roku, co uniemożliwiło śląskim klerykom kontynuowanie studiów teologicznych. Za istotne dla kształcenia przyszłych duchownych historyk uznał także powstanie Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach w 1968 roku. Bp Bednorz nie zanegował jego powołania, ale uznał, że jest to szansa dla Śląska. Kilka miesięcy po tej decyzji pisał w jednym z listów o przyszłej możliwości współpracy Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego z uczelnią. Ostatecznie seminarium do Katowic przeniesiono w 1980 roku. Plany bp. Bednorza zostały w pełni zrealizowane w 2005 roku, gdy w strukturach Uniwersytetu Śląskiego powstał Wydział Teologiczny. Centralnym punktem obchodów stulecia seminarium była Eucharystia pod przewodnictwem abp. Adriana Galbasa. Na początku liturgii administrator archidiecezji katowickiej pobłogosławił dwa relikwiarze z cząstkami chusty ze śladami krwi bł. ks. Jana Machy. Jedna z relikwii patrona seminarium trafiła na stałe do kaplicy WŚSD, druga została przekazana rodzinie męczennika pod koniec celebracji. W homilii abp Galbas przypomniał, że historia seminarium „odbija w sobie wszystkie skomplikowane losy Kościoła na Górnym Śląsku”. Wyraził wdzięczność za styl formacji wypracowany w seminarium na przestrzeni lat. – Ten styl nie polega na zastępowaniu alumna w jego odpowiedzialności za rozeznawanie swojego powołania, ale na mądrym, stałym, indywidualnym i dostosowanym do konkretnej sytuacji, towarzyszeniu mu w podejmowanych decyzjach, mających ostatecznie doprowadzić do jasnej odpowiedzi na pytanie: czy Bóg naprawdę powołuje mnie do bycia księdzem i czy ja chcę być księdzem z całą konsekwencją tego wyboru? – mówił. Abp Galbas wskazał też na zadania stojące przed przełożonymi, którzy mają pomóc w formacji człowieka dojrzałego, ale nie doskonałego. – Kandydat dojrzały wie, że nie jest doskonały, zna swoje silne i słabe strony, swoje deficyty i zasoby, swoje atuty i swoje braki. Wie, jakie przestrzenie są w nim w miarę stabilne, a jakie wciąż grząskie i wymagające stałej i poważnej uważności – stwierdził arcybiskup. W homilii odniósł się także do pomocy psychologicznych wykorzystywanych w formacji. Zaznaczył, że w aktualnym modelu formacji korzystanie z nich odbywa się w sposób wyważony. – Nie ma przesady i nie ma niedocenienia. W Katowicach nie mamy żadnego z tych zachwiań, być może dlatego, że Rektor Seminarium jest psychologiem i jednocześnie teologiem duchowości. Psychologia i jej narzędzia powinny – rzecz jasna – wspierać seminaryjne rozeznanie, nie powinny być jednak absolutyzowane, a tym bardziej ubóstwiane. Psychologiczne diagnozy są jednymi z wielu narzędzi rozeznawania i towarzyszenia w drodze kapłańskiego powołania. Nie są narzędziami pierwszymi, nie są jedynymi i nie są najważniejszymi – stwierdził. Kaznodzieja podkreślił także specyficzny wymiar formacji śląskiego seminarium, którym jest kontakt alumna z życiem parafii, głównie poprzez tzw. staże. Dzięki nim „teoria, często bardzo wyidealizowana, przekazywana podczas wykładów, ma szanse skonfrontować się z realnym życiem”. Cytując Katechizm Kościoła Katolickiego przypomniał o roli duchownych, poprzez których Chrystus jest w szczególny sposób „widziany w Kościele” i może swój Kościół „budować i go prowadzić” (por. KKK 1547). Podkreślił różnice pomiędzy zaangażowaniem społecznym, a posługą duchową. – Ksiądz ma służyć Ludowi Bożemu nie przede wszystkim jak pracownik socjocharytatywny, dostarczający koce i jedzenie, ale jak ktoś dostarczający łaski Bożej, obecnej w sakramentach i Słowie – zaznaczył. Więcej: katowice.gosc.pl